درجه حرارت: دمای حداقل برای جوان زنی جو 2 درجه است و دمای opt    15 تا 20 درجه می باشد . در مناطق رطوبی برای دما های بالا حساسیت نشان می دهد و در زمان تشکیل خوشه به اندازه گندم قادر به تحمل هوای گرم و خشک نیست . مجموع متوسط درجه حرارت های روزانه از کاشت تا برداشت برای جو پاییزه 1900 و جو بهاره 1600 درجه می باشد.                                              

خاک: خاک های خنثی با 5 درصد ماده الی و خاک های لومی برای جو ایدال هستند. برعکس خاک های خیلی مرطوب و بدون تهویه مناسب جو نیستند. جو در مرحله جوانه زنی و بعد از ان در بین غلات مقامترین گیاه به شوری است.

عملیات زراعی: عملیات کشت وکار جو مانند گندم می باشد. تناوب زراعی جو نیز مانند گندم است معمولا در شرایط دیم سیستم تناوبی به صورت جو ایش است. در بعضی جا ها گندم نیز وارد تناوب می شود. جو پس از لگوم ها محصول بالایی را دارد اما پس از نباتات وجینی برای به دست اوردن محصول بهتر حتما بایستی کود لازم به کار برده شود.

زمان کاشت:   مقاومت جو به سرمای زمستان کمتر از گندم می باشد، لذا کمی زودتر کاشته می شود . در بهار گرچه به سرمای بهاره حساس است منتها برای اینکه قبل از دوره گرما و خشکی تابستان بتوان محصول را برداشت کرد، لذا در بهار کمی زودتر کاشته می شود. در مناطق معتدل با زمستان های ملایم جو و گندم معمولا همزمان کاشته می شوند.

مقدار بذر: همان طور که قبلا اشاره شد مقدار بذر به طرز تهیه بستر زمان کاشت، جنس خاک و. . بستگی دارد. در ایران در اراضی ابی مقدار بذر در هکتار 150 الی 200 کیلو گرم در هکتار است و در اراضی دیم 70 کیلو می باشد

داشت جو: داشت جو نیز همانند گندم می باشد.

برداشت: معمولا جو زودتر از گندم اماده برداشت می شود و از خطر خشکی اخر فصل دوری می کند. زمان بین گل دهی تا رسیدن در جو 30 الی 45 روز می باشد. در شرایط خشکی جو زوتر به مرحله رسیدگی نایل می شود. معمولا وقتی رطوبت دانه ها 14% باشد مزرعه قابل برداشت است.

موارد استفاده: در بذر جو 10 تا 15 درصد پروتئین، 60 تا 70 درصد نشاسته، 2 تا 3 درصد مواد معدنی و 10 درصد رطوبت وجود دارد. در صد پروتئین در جو های دیم بیشتر از جو های ابی است. عمده ترین پروتئین های ذخیره ای در جو پرولامین ها و هوردئین ها هستند و50 درصد نیتروژن دانه را تشکیل می دهند.15 تا30 درصد پروتئین دانه مربوط به البومن و گلوبومن است که عمدتا در لایه الرون و رویان دیده می شود. میزان اسید های امینه لایسینگ و تریپتوفان در جو کم است. اما اسید امینه سلفوردار مثل متیونین و سیستئین که در حبوبات کم است ، در جو زیاد است. جو به شکل علوفه سبز، کاه و دانه برای دام و احشام مورد استفاده قرار میگیرد و همچنین در صنایع مالت سازی کاربرد دارد. در بعضی از کشور های آسیایی از جو نان نیز تهیه می شود.

مالت و خصوصیات جو مالت: مالت دارای اهمیت غذایی و دارویی می باشد. مالت به طور عمده از ترکیب هیدرات های کربن که ترکیبی از سلولز غیر قابل حل و نشاسته ، دکسترین، قند ها می باشد. ترکیبات سلولزی در عصاره قابل تخمیر مالت حل نمی شود . حدود 60درصد وزن مالت را نشاسته دارای امیلوز و امیلو پکتین تشکیل داده است که امیلوز به مالتوز و مالتوز به مالتوتریوز ( دارای 3 کربن ) و امیلو پکتین هم به گلوکز تبدیل می شود. در 100 گرم عصاره خشک مالت جو حدود 367 کالری انرژی، 6 گرم پروتئین، 89 گرم قند ها، 3 گرم اب و و سایر مواد معدنی وجود دارد. البته ترکیب شیمیایی مالت جو به نوع رقم ، حاصل خیزی خاک و ... بستگی دارد. در حالت کلی مالت در نتیجه فعالیت انزیم ها در دانه جو جوانه زده و بر روی مواد نشاسته ای ان تولید می شود. که فرایند پیچیده انزیمی را شامل می شود. انزیم ها یا در دانه موجود بوده یا پس از جذب در طی بعضی از فعل و انفعالات یا واکنش های پیچیده شیمیایی ساخته می شوند. بیشترین جو کاشته شده برای مالت از ارقام 2 پر می باشد چراکه پروتئین انها کمتر از ارقام 6 پر بوده و پنجه زنی بهتری دارند و از نظر صنایع تخمیری بهتر است. کانادا و استرالیا بیشترین سهم تجاری مالت رو به خود اختصاص داده اند. جو هایی که برای تهیه مالت استفاده می شود باید قدرت جوانه زنی و پنجه زنی بهتری داشته باشند و نشاسته زیاد و پروتئین کمی داشته باشند.